Van Cusco naar Manu

Vandaag gaan we de jungle. Om kwart over zes worden we opgehaald van het hotel door een busje dat veel te groot is voor de nauwe straten. Met veel gemanouvreer komen we op de grote weg.De officiele vertrektijd is 7:00, maar we zijn al gewaarschuwd dat het ook twaalf uur kan worden, anhankelijk van het weer. Na het inleveren van de bagage krijgen we de raad om eerst maar rustig te graan ontbijten, omdat de vertrektijd van het vliegtuig nog niet bekend is. Wel moeten we $35 luchthavenbelasting per enkele reis betalen, vooral voor Manu. Dat is meer belasting dan luchthaven, want het "vliegveld" daar is niet meer dan een grasstrip. Na het ontbijt gaan we nog maar eens kijken hoe de vlag erbij hangt. We mogen door de security en worden dan opeens bij een verkeerde gate aan de kant geplukt. We moeten meelopen, omdat opeens ons vliegtuig blijkt te vertrekken. We zijn met maar drie passagiers en verder twee bemanningsleden. Ik had altijd al een privevliegtuig gewild en dit begint aardig in de richting te komen. Uiteraard zit ik vlak achter de bemanning om ook het vliegen zelf goed te kunnen volgen. De bergen van de Andes zijn helder, dan volgt in de overgang bewolking, terwijl het laatste stuk boven het oerwoud weer helder is. Het begint met eindeloze hoeveelheden bomen. Naarmate we lager komen zien we steeds meer details: loofbomen afgewisseld met palmen, levende en dode bomen. We landen op een grasstrip in de jungle. Wanneer de vliegtuigdeur opengaat stappen we een andere wereld binnen. Vanaf Cusco dalen we 3000 meter en komen bijna op zeeniveau. De vochtige, warme lucht valt als een deken over ons heen. Overal horen we vogels en andere oerwoudgeluiden. Wat een verschil met Cusco. We maken een boottocht van ongeveer anderhalf uur. De boot wordt heel voorzichtig gemanouvreerd, want op sommige plekken is het erg ondiep. We hebben in de lodge eem mooie bungalow. Er is wel warm water, maar geen electriciteit. Er zijn geen ramen, maar wel overal gaas, zodat het net lijktt alsof je buiten slaapt. Het is net kamperen en we genieten nog steeds van alle geluiden. We wandelen zelf wat rond bij de lodge en kijken naar alle bloemen en vlinders. Daarna gaan we met onze gids op pad. Hij weet heel veel van alle planten en dieren. We gaan naar de plaats waar tapirs komen om van de klei op de grond te eten. Tapirs kun je maar zelden zien. De vruchten die ze eten bevatten bepaalde vergiften die gecompenseerd worden door mineralen in de klei. Wanneer het schemert komen we aan. Er zijn matrasssen en muskietennetten, omdat het lang kan duren voor de tapirs komen. Nadat het donker geworden is horen we voortdurend gefladder. Het blijken vleermuizen te zijn. Helaas laten de tapirs zich daardoor afschrikken. We zien ze wel in de verte, maar ze komen niet dichtbij. Uiteindelijk gaan we in het donker via de junglepaden terug naar de lodge. We zien nog wel interessante nachtdieren, omder andere heel grote spinnen.