Van Copacabana naar Puno

Vandaag de terugreis naar Puno; een rustige dag. We hadden de trip naar Cusco ook in een dag kunnen doen, maar we hadden alle tickets en reserveringen al voor twee etappes, dus we hebben besloten het maar zo te laten. Eerst lekker in het zonnetje ontbeten. De bediening was snel en correct. Daarna nog even Copacabana in. Margriet koopt nog een jasje, daat is het hier een perfecte plek voor.

We zien dat er weer auto´s gezegend worden. Dit blijkt dus geen bijzondere gebeurtenis te zijn geweest; de dienst wordt iedere werkdag van 10 to 12 en van 14 tot 16 uur verleend.

We krijgen ook een ervaring postkantoor op zijn Boliviaans: groot gebouw Correos, wij naar binnen. Klein onbezet hokje beneden, verder alleen een trap. De trap op. We worden teruggestuurd naar het hokje. Er komt een dame van buiten aanrennen die een postzegel verkoopt. Wij schrijven onze ansichtkaart en gaan terug om de kaart te posten. Geen brievenbus te vinden. Hokje weer leeg. Wij weer naar boven. Weer teruggestuurd. Vrouw komt weer van buiten aanrennen en neemt de kaart aan. Het volledige personeel van het postkantoor deze belangrijke toeristenplaats zit dus buiten op een bankje in het park met echtgenoot en kind te handwerken en rent naar het postkantoor als er een klant in zicht is.

We lopen nog (gedeeltelijk door tijdgebrek) naar een monument op een berg en gaan daarna snel lunchen aan het meer. We halen de bagage op en gaan naar de bus; deze vertrekt zelfs voor tijdschema. De grensovergang terug naar Peru loopt vlot.

Helaas komt er kink in de kabel. Ze zijn de weg aan het asfalteren en blijkbaar werkt het in Peru zo dat de weg dan midden op de dag onaangekondigd volledig wordt afgesloten. De hele boel zit vast. We komen aan om kwart voor twee en krijgen te horen dat het tot half drie zal duren. Blijkbaar wachten ze tot het asfalt hard is. Dit levert wel allerlei aardige taferelen op met de mix van Indiaanse berusting en Spaans temperament, inclusief voordringen, verhitte discussies etc. Steeds meer auto´s en bussen proberen het via een alternatieve route over een zandpad. Wanneer we om half drie te horen krijgen dat het nog twee uur extra wordt doet onze chauffeur dat ook. Verderop blijkt dat twee bussen die ons voorgingen naast het pad zijn vastgelopen. Uit de verte zien we een heel scheefstaande bus met alle passagiers ernaast. Onze bus rijdt een eind achteruit en probeert het via nog een ander pad en dat gaat goed. Met vijf kwartier vertraging komen we in Puno aan.

Met de taxi naar het hotel, nog even rondwandelen, tickets voor de bus van morgen naar Cusco ophalen en weer uitstekend eten.