Markt en opgraving Pisac

Vandaag gaan we naar Pisac, allereerst naar de markt. Vroeg op, want in de loop van de ochtend komen er hordes toeristen, die willen we voor zijn. We moeten een tijd in de rij staan voor ons kaartje voor de bus, maar zijn dan ook weer getuige van allerlei lokale folklore, vooral over de manier waarop alle bagage op het dak moet. Ieder kaartje wordt met de hand uitgeschreven en er worden plaatsnummers uitgedeeld, alleen meer dan er stoelen in de bus zijn, dus het begint al me staan (gelukkig niet voor ons). Onderweg komen er nog overal mensen bij, dus het wordt stampvol. De rit duurt een uur door een prachtig gebied.

Wanneer we in Pisac aankomen is men bijna klaar met opbouwen van de makrkt, we zijn er dus op het perfecte moment. Het "traditionele" deel is niet zo groot, er is een heel groot toeristisch deel. Het is wel ontzettend kleurrijk en gevarieerd. De meters videotape vliegen er weer doorheen.

We worden aangesproken door een goed Engels sprekende man. Hij begint ons dingen over de omgeving uit te leggen en vertelt dat hij in Nederland geweest is. Het blijkt dat hij werkt aan een project om spinnewielen in Peru te krijgen. Het spinnen wordt nu met tolspinnen gedaan. Dit gaat erg langzaam. Aangezien er veel vraag van toeristen is naar de wol begint de autochtone bevolking meer confectiekleding te dragen: de met gesponnen wol gemaakte kledingstukken verkopen ze liever aan toeristen. Hierdoor dreigt een belangrijk stuk eigen cultuur verloren te gaan. Door de invoer van spinnewielen wil men het spinnen versnellen, waardoor de eigen bevolking de kleding ook weer gaat dragen. Dit hele verhaal is uiteraard koren op de molen van Margriet. Margriet en deze man blijken zelfs gemeenschappelijke Nederlandse kennissen te hebben. We spreken af voor morgenavond. Margriet gaat mogelijk een keer spinles aan Pruaanse vrouwen geven. Al em al een absurd verhaal.

We lunchen en gaan dan naar de citadel van Pisac, ook we klein Machu Picchu genoemd. Het ligt fantastisch, hoog in de bergen. Het uitzicht is adembenemend. We zien de terassen die het mogelijk maken ook op steile bergen nog land te bebouwen. Het moet een gigantisch werk zijn dit te onderhouden.

De bus op de terugweg naad Cusco is barstensvol: geen zitplaatsen. Omdat ik zelfs onder het dakluik niet helemaal rechtop kan staan wordt het toch wel vervelend. Er zitten twee kinderen van een jaar op 10 tot 12. Ik vraag een plaats te ruilen, maar dit weigeren ze. Ik kom er achter dat ze bij een vader en moeder en nog twee kinderen horen die ook in de bus zitten. Ik ga op de leuning van de stoel van moeder zitten (keuze niet helemaal toevallig) die begint te protesteren. Nu ontstaat een luide discussie waaraan de hele bus meedoet, behalve de conducteur die kijkt met een blik van "Wat gebeurt hier nu?" (zeker niet opgelet bij het onderdeel sociale vaardigheden). Iedereen vindt dat een plaats vrijgemaakt moet worden voor een toerist die moeilijk rechtop kan staan, behalve de vader en moeder:"Wij hebben ook voor de kinderen betaald." Het is duidelijk te zien dat het gezin uit de betere inkomensklasse komt. Het "ieder voor zich" met een grote kloof tussen arm en rijk wat je meer ziet in Zuid Amerika wordt hier duidelijk zichtbaar. Zodra iemand vertrekt krijg ik de plaats aangeboden. Het is alleen jammer dat de hele discussie in het Spaans was. Daardoor is het maar gedeeltelijk te volgen en het ruziet ook niet lekker mee.

In het hotel hebben we een nieuwe kamer gekregen, met douche en toilet. Er staat een bed dar breder dan lang is. Het blijkt een driepersoons bed te zijn. We filosoferen nog even want we met de derde plek zullen doen, maar we besluiten toch maar hem voorlopig ongebruikt te laten.

We drinken weer wat op een balkon aan het centrale plein en eten ditmaals Mexicaans.

Weer een perfecte dag.